Waarom weer in de pen geklommen...

Waarom ben ik weer in de pen geklommen na 2,5 jaar stilte... Ik ben niet bewust gestopt met schrijven op dit blog... Ik was me er niet van bewust dat de reden die ik gaf niet klopte. Ik zei tegen mezelf en 'manlief' dat het te veel was, te druk was, de verhuizing van mijn werk naar huis (wéér)... het waren, achteraf gezien, allemaal kutsmoetsjes... eh... rotsmoetsjes... Ik verstopte me achter dit soort smoesjes omdat ik eigenlijk er niet uit kon gooien wat ik er uit wilde gooien...

Er klopte iets niet in mijn leven... en dan bedoel ik niet mijn werk, mijn kinderen, huishouden, gezondheid, familie, vrienden of zoiets... maar de basis klopte niet... De basis hoe ik leefde... met 'manlief'. Daar klopte geen zak van. Ik voelde me klote, huilde dagen lang achtereen tot de kinderen thuis kwam. Ik was aan het wroeten in mezelf en zat te foeteren op mezelf, want waarom was ik aan het huilen?? Waarom voelde ik me zo klote?? Waarom, waarom, waarom...? Ik had toch een huis, man, kinderen, konijn, werk, familie, vrienden etc... Tsja... het is een proces... en stap één was te stoppen met schrijven, want de reden waarom ik begon met schrijven... Tetteren over de kinderen, huishouden, Syndroom van Asperger, werk... Alle ditjes en datjes had ik er inmiddels wel uitgegooid...

Alles waar 'manlief' na één keer vertellen zijn oren voor op slot gooide en er niets over wilde horen wat je te vertellen had, of waar je mee zat. Überhaupt niets wilde weten over je twijfels over jezelf als moeder, als ontwerpster of als dochter of noem maar op. De deur was gewoon dicht, altijd... Ook als ik informeerde naar zijn ditjes of datjes. Zijn dag of belevenissen... Het antwoord was altijd "Daar wil ik het nu niet over hebben". Boink... deur dicht... Wat kan een mens opgesloten zitten in een huwelijk zeg... In een systeem, want het werd een systeem. Laveren en accepteren hoe het werkte of eigenlijk hoe 'manlief' werkte. Terwijl hij ook heel veel voor me deed hoor. Ik zag dat toen ook en was er blij mee en zei dat ook, maar wat ik zei kwam nooit aan, want die oren zaten altijd dicht en ogen gericht op mobiel, laptop, tablet, televisie of dicht.... dus... mja... Terwijl als er ' publiek' was hij heel gezellig kletste, vrolijk, vriendelijk, loflijk over mij  (vooral over mijn bedrijf) en de kinderen... maar... hij kon me ook behandelen als personeel (als een slechte baas dan hè) en de kinderen kleineren... Hij was dan absoluut geen leuke man... Bezoek ging eerder weg, en vertelde later dat ze weggingen om hem, of dat ze dachten "Waarom pikt Puck dat?", waarom ik zoveel geduld had met hem... Tsja.. géén idee!!!

Schrijven op dit blog voelde niet goed meer, omdat wat ik er uit wilde gooien 'manlief' ook zou lezen. Want hij las alles wel wat ik had. Achteraf gezien las hij alles wat los en vast zat van mij. Hij zat vanaf zijn laptop alles te bekijken en te lezen wat ik deed. Want hij had, achteraf gezien, overal toegang. Ook in mijn bedrijf zat hij in. Hij had alle codes, deels ook gewoon omdat hij me hielp met administratie en berichtjes postte op Facebook, maar privé dus ook... Messenger was niet privé wat ik zat te kletsen met m'n vriendin, mijn foto's die ik maakte met mijn mobieltje gingen automatisch naar mijn laptop, met iets dat hij had geïnstalleerd. Dat zat op iedereen zijn laptop en mobiel trouwens, en via inlogcodes kon hij alles gewoon zien... Zelfs waar ik was kon hij zien, omdat hij dat zo had ingesteld in mijn mobiel. Hoe absurd... maar dat wist ik in het begin nog niet... In 2013 wist ik nog van niks, maar wilde ik onbewust niet dat wat ik dacht, vond of voelde hij dat ook kon lezen.

Als iemand gewoon niets van je wil weten als je naast hem op de bank zit... Hoewel dat letterlijk eigenlijk al jaren niet meer voorkwam, want dat stoorde zijn 'zit' met de laptop op de rugleuning. Maar goed, als ik niet eens naast mijn man mag zitten hoeft diezelfde man ook vanaf een veilig afstandje niet op mijn blog te lezen wat ik vind, voel of denk...

En waarom begin ik nu dan met schrijven. De start van de scheiding was begin vorig jaar mei, dus waarom toen niet... Ik realiseerde me toen niet, wat voor impact mijn huwelijk op mij heeft gehad. Nu hebben meer dingen invloed op mij gehad, en die zullen hun steentje ook wel hebben bijgedragen, maar dat zijn geen dingen die moedwillig gebeuren. Of die anders hadden gekund. Soms kunnen dingen gewoon niet anders... Gezondheid bijvoorbeeld of als je kind anders is, dat heb je niet voor het zeggen en daar moet je gewoon mee leren omgaan en dat is oké.

Momenteel moet ik dealen met de schade... en dat is onder andere in mijn dagelijkse doen, dat ik muurvast zit overdag. Ik moet werken, ik moet geld verdienen. Ik heb een eigen bedrijf, omdat ik ziek ben en het werk om mijn ziekte heen heb gevouwen. En ik sta stil... Er komen geen projecten van de grond... ik onderneem geen initiatieven. Ook in huis doe ik ietwat de basis, maar voor de rest geen flikker! Ik ben afgelopen winter na een zware winterdepressie in combinatie met het totaal op zijn van de afgelopen jaren hoe ik toen leefde langzaam opgeklauterd. Maar dat stilstaan daar ben ik klaar mee. Ik moet vooruit. Ik wil verder. Ik wil leven. En ik wil gewoon weer mezelf terugvinden, mezelf herkennen... Niet meer bang zijn... Geen angst om gechanteerd worden... Allerlei lelijks naar mijn hoofd krijgen, omdat ik niet luister... Niet meer denken voor een ander om problemen en ruzie te voorkomen, want daar was ik wel een superkei in geworden. Altijd maar op eieren lopen... Grrrr...

Het roer moet om... en daar ben ik afgelopen dinsdag mee begonnen... Na wéér een bezoekje aan mijn psychologe... waar ik 4 maanden niet meer geweest was... Want ik dacht dat ik het wel weer zelf kon, want ik wéét het wel, maar kan het duidelijk nog niet alleen!!!

Klop... klop... klop...

Tsja... Moet ik me nu weer gaan voorstellen of zegt de naam Puck al genoeg... Mja... Nou ja... Ieder geval, mijn laatste blogberichtje hier was 26 april 2013... Da's toch rap zo'n 2,5 jaar geleden. Als ik ziek was werd het hier wel eens stilletjes, maar over het algemeen blogde ik vanaf 25 november 2011 toch wel heel geregeld.

Nu is er in de loop van die 2,5 jaar aardig wat veranderd... Manlief... was geen manlief... en dat heb ik hem vorig jaar mei 2014 verteld. Dat gaat bij mij niet standaard dat je het wel merkt, er was ook geen ruzie in de tent (tenminste... ik was inmiddels aangepast) en ook de buitenwacht merkte niets... Behalve Oudste die het syndroom van Asperger heeft...  hij wist het wel!! Toen ik het er met hem over had zei hij heel droog "Dat zat er aan te komen...".

Ik heb er trouwens wel bijna een jaar over gedaan om uit te vissen wat er nu mis was met mijn huwelijk. Dus vanaf augustus 2013 trok ik mijn kop eindelijk uit het zand. Ik doe dat rustigjes op mijn gemakje. Ook stilletjes. Géén hond die het wist. Geen beste vriendin, geen zus, geen moeder... Dat moest ik zelf uitzoeken en uitvechten. En ook zonder meningen en adviezen van anderen. Want die brengen mij alleen maar van de leg, of van de wijs, in de war of ik wordt er bang van. Als ik wat wil weten of overleggen kom ik vanzelf wel boven water met die vraag...

Dus... de startpagina... 'Wie is Puck...' klopt dus niet meer... Ik zal hem dus maar efkes overnieuw bakken...

Wie is Puck of eigenlijk de 'nieuwe Puck'... Ja... die nieuwe Puck bestaat nog steeds niet... Tenminste ik reageer nog steeds niet op die naam, maar ik vind het nog steeds een leuke naam. De reden omdat ik ook nog steeds niet onder eigen naam wil schrijven. 

Wie is de dame achter Puck, ik ben sinds 1 mei dit jaar gescheiden, heb 3 kinderen (jongen, meisje, meisje), een eigen bedrijf en een iets minder foeilelijk (huur)huis(je)... Ik ben er dus op vooruit gegaan, hahaha.

Ik hou inmiddels van een ander manneke... en hij is een lief manneke, die in het zuiden van Nederland woont en die ik al vanaf 1980 ken... Voordat je van alles gaat fantaseren hij is niet de reden van mijn scheiding. Ik hou van mijn kinderen en mijn dochters konijn (nog steeds hetzelfde konijn hahaha). Ik hou van zon, licht, en mijn daglichtlamp (kan ik zo niet zonder hè), bloemen, mooie kleuren, Chanel No 5, stijl, mooie snit (kleding), stiletto's, kaarsen, gezelligheid, sfeer, rust (zo héérlijk), mooie inrichting, lekker eten, en verder alles wat mooi is

Ik hou niet van liegen, standaard, kleurloos, somber weer, vroeg op staan en heb de pest aan het huishouden (ook dat is nog steeds niet veranderd... Het is trouwens wel een stuk gemakkelijker geworden, maar dat terzijde). Ik heb een hekel aan gevloek, geschreeuw en geruzie. En op eieren lopen, daar heb ik ook een broertje dood aan.

Ik ben van nature nogal chaotisch, wispelturig, een wandelende ramp in de keuken, denk nogal zwart wit, super creatief, kan niet stilzitten, doodmoe, depri, kwebbelt graag, optimistisch en zit geregeld in de knoop.

Waarom dit blog (toch weer)... Soms... nou eigenlijk vaak... wil ik gewoon even kletsen over ditjes en datjes... Soms... of eigenlijk geregeld... wil ik gewoon even tetteren over ditjes en datjes... Soms... best wel geregeld... wil ik gewoon gillen van frustratie óver ditjes en datjes! Daar is nog niks aan veranderd!

Hoe is het met oudste...

Hoe is het met Oudste... ik vermoed dat zo op het oog geen kip iets merkt... (maar dat deden ze gewoon eigenlijk ook al niet, hahaha, wrang lachje).

Op zijn werk gaat het prima. Ze hebben de tijden voor de groep tijdelijk even aangepast en ze gaan een half uur na sluitingstijd naar huis. Zodat ze wel een stukje over de sluitingstijd heen gaan, maar niet te lang i.v.m. eventuele stress/spanning.

Vorige week dinsdag kwam hij thuis... en hij keek blanco (je kan dan geen peil trekken) en hij constateerde dat er iets niet klopte, iets kleins, maar dat doet er niet toe (had ik notabene gedaan ook!!) en daar viel hij gigantisch over. Normaal gesproken ben ik het duidelijkst van iedereen in huis en prompt één keertje niet... wammes. Oudste klom in de hoogste boom die er te vinden was en sprak zo zwart wit als maar mogelijk was (van "nooit" versus "altijd"). Manlief was er ook en die kwam er even tussen, want ik was deze keer verontwaardigd (poeh... ook dat nog hè, zal je net zien dat mijn tenen die dag te lang zijn, grrr) en dat wakkerde de boel nog meer aan, dusdanig dat Oudste ging huilen... Dat was eigenlijk wel goed, want de emoties barste in zijn hoofd... hij wilde eigenlijk gelijk weglopen, maar Manlief zei dat hij even moest wachten, want het moet uit de lucht (uit zijn hoofd).

Ik had me toen Manlief zich er mee ging bemoeien afzijdig gehouden (tot tien tellen, nadenken en conclusie trekken en natuurlijk die lange tenen intrekken!)... en ik liep weer op ze af. Ik zei dat hij hélemaal gelijk had dat ik het fout had gedaan. Dat ikzelf het eigenlijk niet helemaal fair vond dat als ik áltijd duidelijk ben en dat één keertje niet ben hij in de hoogste boom gaat klimmen. Maar dat ik ook wel weer zag, dat het hem nu even te veel was en hij normaal gesproken daar niet zo over gevallen zou zijn... en dat ik weer even duidelijk zal zijn als altijd.

Een hevig knikkende en snikkende Oudste keek me aan. Ik pakte hem beet en hij mij... en we liepen naar de bank. Met een diepe zucht plofte hij op de bank, zijn ogen waren moe... Ik vroeg "Zal ik wat drinken en het plaid pakken?". En hij "Graag mam". Ik gaf hem de zapkist en hij gaat even de zender zoeken, waar auto's uit elkaar worden gehaald, rampen gebeuren en daarna spiksplinternieuw glimmende auto's  tevoorschijn komen.

Dit alles duurde eigenlijk maar 2 minuten... Plaid gepakt en daarna naar de keuken drinken gepakt... en toen ik terug kwam sliep hij...

Deze week, afgelopen woensdag merken we dat hij uit zijn doen is, dat komt ook door de aankomende vakantie. Daar heeft hij veel zin in, bedenkt van alles wat hij mee wil nemen, maar is ook van de leg, gewoon omdat het spannend is, ook al weet hij exact waar we naar toe gaan en is het bekend terrein. Hij kan dan slecht slapen, valt overdag na schooltijd in slaap... en is gewoon héél moe.

Gisteren... hadden ze eigenlijk een normale schooldag, maar ineens had een groep (groepje) een soort van Kolderdag bedacht met het gooien van eieren en veel herrie... We werden door Oudste thuis gebeld... of hij álsjeblieft naar huis mocht, want hij vond het vréselijk. Dat konden we hem niet toezeggen, wel dat hij even naar de Mentor kon lopen of het afdelingshoofd om te vragen of dat mocht. Bij het neerleggen van de telefoon zei ik tegen Manlief, zullen wij even zelf even de Mentor bellen, want als hij hem niet kan vinden dan wordt het erger... en hij is al van de leg door de aankomende vakantie... misschien is dat eieren gooien een beetje agressief gegaan (dat weten we natuurlijk niet, maar je weet niet wat voor gevoel het hem geeft. Zo lang geleden is die overval nog niet), maar dat alles kan invloed hebben in zijn hoofd.

We krijgen vrijwel direct zijn Mentor aan de lijn en vertellen dat Oudste ons gebeld heeft en dat hij zich heel akelig voelt. De Mentor zegt dat hij direct naar het lokaal van Oudste gaat om met hem te overleggen. Hij vindt het geen probleem dat Oudste weg wil en laat dat ook toe.

Een uurtje later komt Oudste thuis en hij wil dólgraag wat te knagen hebben. Ik geef hem wat geld en hij gaat het regelen. Even later moet ik wel wat dingetjes aan hem vragen wat hij lekker vind voor onderweg en zo. Ik roep wat dingen en hij vult aan. Ineens komt hij overeind en kijkt me indringend aan... of alsjeblief achterin de auto geen koekjes gegeten worden, want hij vindt het zó vréselijk om in de kruimels te zitten. Ik zeg "Spreken we gewoon af. Jullie krijgen allemaal geld om een zakje snoep te scheppen bij de Jamin, dan is dat het enige wat er gesnoept mag worden en flesjes water om wat te drinken". De opluchting zie je op zijn gezicht staan.

Ik merk dat zijn hoofd weer open staat... Ja, het is soms timen wanneer je wat zegt. Ik vraag aan hem wanneer hij een cadeautje voor Middelste gaat kopen en dat zakje snoep gaat scheppen. Hij zegt dat hij dat vrijdag vanuit school wel gaat doen. Ik vertel hem dat ik voor Middelste wat leuks heb gekocht voor haar verjaardag en dat daar nog meer leuks is en dat ik een kortingsbon heb. Hij zucht dat hij ècht de stad niet in wil. Ik zeg "Het is niet in de stad. Het is hier in het winkelcentrum tegenover de schoenenboer". "Dan is het prima, stop de bon maar in mijn porto". En dat doe ik...

Inmiddels is het vrijdag en hij is net uit school gekomen met een prima pet. Ook heeft hij een leuk cadeautje uitgezocht voor Middelste, leuke oorbelletjes en de zak met snoep is hem ook prima gelukt. Hij is nu lekker even televisie kijken en dan zijn schoolrommel opruimen! Want als we thuiskomen van vakantie vind ik het altijd prettig in een net huis thuis te komen, hahaha.

Wie is Puck...

Wie is Puck... Ja... Puck bestaat niet... of eigenlijk wel... maar zo heet ik niet. Waarom de naam Puck? Omdat ik dat wel een leuke naam vind... en ik niet onder eigen naam wil schrijven. 

Wie is de dame achter Puck, ik ben getrouwd, heb 3 kinderen, een eigen bedrijf en een foeilelijk huis... 

Ik hou van mijn hubby, kinderen en mijn dochters konijn. Ik hou van zon, licht, bloemen, mooie kleuren, Chanel No 5, stijl, mooie snit (kleding), stiletto's, kaarsen, gezelligheid, sfeer, mooie inrichting, lekker eten, en verder alles wat mooi is

Ik hou niet van liegen, standaard, kleurloos, somber weer, vroeg op staan en heb de pest aan het huishouden.

Ik ben van nature nogal chaotisch, wispelturig, een wandelende ramp in de keuken, denk nogal zwart wit, super creatief, kan niet stilzitten, doodmoe, depri, kwebbelt graag, optimistisch en zit geregeld in de knoop.

Waarom dit blog... Soms... nou eigenlijk vaak... wil ik gewoon even kletsen over ditjes en datjes... Soms... of eigenlijk geregeld... wil ik gewoon even tetteren over ditjes en datjes... Soms... best wel geregeld... wil ik gewoon gillen van frustratie óver ditjes en datjes!