vrijdag 13 november 2015

Waarom weer in de pen geklommen...

Waarom ben ik weer in de pen geklommen na 2,5 jaar stilte... Ik ben niet bewust gestopt met schrijven op dit blog... Ik was me er niet van bewust dat de reden die ik gaf niet klopte. Ik zei tegen mezelf en 'manlief' dat het te veel was, te druk was, de verhuizing van mijn werk naar huis (wéér)... het waren, achteraf gezien, allemaal kutsmoetsjes... eh... rotsmoetsjes... Ik verstopte me achter dit soort smoesjes omdat ik eigenlijk er niet uit kon gooien wat ik er uit wilde gooien...

Er klopte iets niet in mijn leven... en dan bedoel ik niet mijn werk, mijn kinderen, huishouden, gezondheid, familie, vrienden of zoiets... maar de basis klopte niet... De basis hoe ik leefde... met 'manlief'. Daar klopte geen zak van. Ik voelde me klote, huilde dagen lang achtereen tot de kinderen thuis kwam. Ik was aan het wroeten in mezelf en zat te foeteren op mezelf, want waarom was ik aan het huilen?? Waarom voelde ik me zo klote?? Waarom, waarom, waarom...? Ik had toch een huis, man, kinderen, konijn, werk, familie, vrienden etc... Tsja... het is een proces... en stap één was te stoppen met schrijven, want de reden waarom ik begon met schrijven... Tetteren over de kinderen, huishouden, Syndroom van Asperger, werk... Alle ditjes en datjes had ik er inmiddels wel uitgegooid...

Alles waar 'manlief' na één keer vertellen zijn oren voor op slot gooide en er niets over wilde horen wat je te vertellen had, of waar je mee zat. Überhaupt niets wilde weten over je twijfels over jezelf als moeder, als ontwerpster of als dochter of noem maar op. De deur was gewoon dicht, altijd... Ook als ik informeerde naar zijn ditjes of datjes. Zijn dag of belevenissen... Het antwoord was altijd "Daar wil ik het nu niet over hebben". Boink... deur dicht... Wat kan een mens opgesloten zitten in een huwelijk zeg... In een systeem, want het werd een systeem. Laveren en accepteren hoe het werkte of eigenlijk hoe 'manlief' werkte. Terwijl hij ook heel veel voor me deed hoor. Ik zag dat toen ook en was er blij mee en zei dat ook, maar wat ik zei kwam nooit aan, want die oren zaten altijd dicht en ogen gericht op mobiel, laptop, tablet, televisie of dicht.... dus... mja... Terwijl als er ' publiek' was hij heel gezellig kletste, vrolijk, vriendelijk, loflijk over mij  (vooral over mijn bedrijf) en de kinderen... maar... hij kon me ook behandelen als personeel (als een slechte baas dan hè) en de kinderen kleineren... Hij was dan absoluut geen leuke man... Bezoek ging eerder weg, en vertelde later dat ze weggingen om hem, of dat ze dachten "Waarom pikt Puck dat?", waarom ik zoveel geduld had met hem... Tsja.. géén idee!!!

Schrijven op dit blog voelde niet goed meer, omdat wat ik er uit wilde gooien 'manlief' ook zou lezen. Want hij las alles wel wat ik had. Achteraf gezien las hij alles wat los en vast zat van mij. Hij zat vanaf zijn laptop alles te bekijken en te lezen wat ik deed. Want hij had, achteraf gezien, overal toegang. Ook in mijn bedrijf zat hij in. Hij had alle codes, deels ook gewoon omdat hij me hielp met administratie en berichtjes postte op Facebook, maar privé dus ook... Messenger was niet privé wat ik zat te kletsen met m'n vriendin, mijn foto's die ik maakte met mijn mobieltje gingen automatisch naar mijn laptop, met iets dat hij had geïnstalleerd. Dat zat op iedereen zijn laptop en mobiel trouwens, en via inlogcodes kon hij alles gewoon zien... Zelfs waar ik was kon hij zien, omdat hij dat zo had ingesteld in mijn mobiel. Hoe absurd... maar dat wist ik in het begin nog niet... In 2013 wist ik nog van niks, maar wilde ik onbewust niet dat wat ik dacht, vond of voelde hij dat ook kon lezen.

Als iemand gewoon niets van je wil weten als je naast hem op de bank zit... Hoewel dat letterlijk eigenlijk al jaren niet meer voorkwam, want dat stoorde zijn 'zit' met de laptop op de rugleuning. Maar goed, als ik niet eens naast mijn man mag zitten hoeft diezelfde man ook vanaf een veilig afstandje niet op mijn blog te lezen wat ik vind, voel of denk...

En waarom begin ik nu dan met schrijven. De start van de scheiding was begin vorig jaar mei, dus waarom toen niet... Ik realiseerde me toen niet, wat voor impact mijn huwelijk op mij heeft gehad. Nu hebben meer dingen invloed op mij gehad, en die zullen hun steentje ook wel hebben bijgedragen, maar dat zijn geen dingen die moedwillig gebeuren. Of die anders hadden gekund. Soms kunnen dingen gewoon niet anders... Gezondheid bijvoorbeeld of als je kind anders is, dat heb je niet voor het zeggen en daar moet je gewoon mee leren omgaan en dat is oké.

Momenteel moet ik dealen met de schade... en dat is onder andere in mijn dagelijkse doen, dat ik muurvast zit overdag. Ik moet werken, ik moet geld verdienen. Ik heb een eigen bedrijf, omdat ik ziek ben en het werk om mijn ziekte heen heb gevouwen. En ik sta stil... Er komen geen projecten van de grond... ik onderneem geen initiatieven. Ook in huis doe ik ietwat de basis, maar voor de rest geen flikker! Ik ben afgelopen winter na een zware winterdepressie in combinatie met het totaal op zijn van de afgelopen jaren hoe ik toen leefde langzaam opgeklauterd. Maar dat stilstaan daar ben ik klaar mee. Ik moet vooruit. Ik wil verder. Ik wil leven. En ik wil gewoon weer mezelf terugvinden, mezelf herkennen... Niet meer bang zijn... Geen angst om gechanteerd worden... Allerlei lelijks naar mijn hoofd krijgen, omdat ik niet luister... Niet meer denken voor een ander om problemen en ruzie te voorkomen, want daar was ik wel een superkei in geworden. Altijd maar op eieren lopen... Grrrr...

Het roer moet om... en daar ben ik afgelopen dinsdag mee begonnen... Na wéér een bezoekje aan mijn psychologe... waar ik 4 maanden niet meer geweest was... Want ik dacht dat ik het wel weer zelf kon, want ik wéét het wel, maar kan het duidelijk nog niet alleen!!!

9 opmerkingen:

  1. Veel herkenning hier, vooral over dat je later pas merkt wat het met je gedaan heeft. Maar het wordt écht beter. Pak inderdaad de hulp aan die je kunt krijgen en prijs jezelf gelukkig dat je er nu mee gestopt bent en niet over 20 jaar. En schrijf er inderdaad over, als je je daar nog prettig bij voelt. Dat helpt vaak ook weer om dingen in perspectief te zien, om ze te verwerken en om jouw realiteit te toetsen aan een 'algemeen acceptabele' realiteit. Want als ik tussen de regels door goed lees, dan lijkt het erop alsof jouw realiteit door de jaren heen ook steeds verder af is komen te staan van wat 'normaal' is.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dat wat je zegt klopt. Ik ben geregeld verbaasd over wat mijn lieve manneke zegt of doet... of hoe automatisch ik handel, denk of reageer, terwijl dat héél niet meer nodig is... en ik hoef me niet meer aan te passen aan anderen... tenminste... niet altijd :D :D

      ... Ik mag ippies zijn

      Verwijderen
  2. Jeetje Puck dat is lang gelden. Ik wist meteen wie je was hoor. Leuke verrassing. Welkom terug.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wow wat een verhaal Puck, ik ben er helemaal stil van. Wens je heel veel kracht om weer verder omhoog te klauteren.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Dat is een heel verhaal. En in kleine stapjes kom je echt weer terug bij je eigen ik. Goed van je om het van je af te schrijven. Bij mij is het inmiddels 22 jaar geleden, maar veel herkenning. Alles komt goed. Ook ik heb een nieuwe manlief leren kennen en daar twee mooie kinderen mee gekregen. Mijn leven loopt op rolletjes.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Pffff..... wat een verhaal, heftig.
    Verwerk het op je eigen manier, in je eigen tijd. want zoiets heeft tijd nodig. Fijn dat je toch 'weer in de pen' bent geklommen.
    Ik las je logjes altijd erg graag.

    Welkom terug en maak er wat moois van, maar stapje voor stapje......

    Liefs en een dikke knuffel, Frederique

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Lieve Puck, welkom terug. Blijf lekker alles wegschrijven, wij lezen mee en veroordelen niet, chanteren je niet. Bieden alleen een luisterend oor op afstand. Maak kleine stappen, wij lopen met je mee.

    Liefs, Anna Marie

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Ik had een heel verhaal getypt, maar zie nu dat het niet gepubliceerd is.
    Wel..... fijn weer van je te horen, maar oeffffff.... wat een heftige tijd heb je achter de rug. Maar zo te lezen kom je er wel. Stapje voor stapje.
    Heerlijk dat je weer schrijft. Ik heb je logjes gemist.

    Liefs Frederique

    BeantwoordenVerwijderen